Natte plaat collodium werd in 1851 beschreven door Frederick Scott Archer en was daarna de belangrijkste fotografische methode tot in de late jaren 1880.

Het hele proces , vanaf het aanbrengen van de collodium tot aan het ontwikkelen moet worden gedaan voordat de plaat uitgedroogd is. Dit geeft de fotograaf meestal niet meer dan 15 minuten om alles te voltooien. Dit maakte het lastig voor gebruik in het veld omdat hiervoor een verplaatsbare donkere ontwikkelkamer nodig is.

Afhankelijk van de gebruikte drager , kon een ambrotypie ( een beeld op glas ) , een ferrotypie  ( een beeld op metalen plaat ) of een collodium negatief gemaakt worden.

Ondanks de nadelen , werd natte plaat collodium enorm populair . Het werd gebruikt voor portretten , landschap , architectuur en kunstfotografie.

Een natte-plaat is echt " handwerk " en er zullen onvermijdelijk door variaties in de coating van de plaat, de duur van de blootstellingstijd, de gebruikte chemicalien en vele andere factoren proces artefacten gecreëerd worden.

Maar het zijn juist deze imperfecties die sommige gebruikers van deze techniek aanspreken en ook elke plaat uniek maakt.